Tym razem ruszyliśmy opętani wizją misterium, jakim jest wędrówka łososi pacyficznych w górę rzek na tarło. Możliwość napotkania wielkich grizzli dodatkowo nas dopingowała a skończyło się niemal walką o przetrwanie – w sercu kamczackiego matecznika niedźwiedzi nad rzeką Opalą.
Wiernym towarzyszem kolejnej wędkarskiej wyprawy do krajów dawnej Jugosławii jest moja żona Bożena, z którą już wcześniej dwukrotnie odwiedziłem Słowenię oraz Bośnię.
Legendarne złote królestwo – Nubia. Oczko w głowie faraonów, cezarów w końcu sułtanów. Zasoby złota wielokrotnie ją gubiły, tyleżkrotnie ratowały – wabiły rzesze władców sąsiednich krain, wizjonerów, bandytów i awanturników. Nas zdołały skusić inne skarby tych ziem.
Nękani wspomnieniami z pogranicza wschodniej Mongolii i Chin po dwóch latach postanowiliśmy ponownie zawitać na dawne ziemie Księstwa Mandżurii, by u stóp Wielkiego Chinganu znów móc spróbować swych sił z tajmieniami.
Jak zwykle wszystko rodzi się w bólu, ale w końcu warto. Spotkanie na Okęciu w Warszawie: Grzegorz, Rafał, Folker i Piotr, szybka odprawa na lot do Moskwy, dwie godziny w powietrzu i już na tranzycie u mateczki Rasiji.
Tierra del Fuego – „Ziemia Ognista” w XVIw wabiła Ferdynanda Magellana dymem unoszącym się z dziesiątek indiańskich ognisk, nas zwabiła pstrągami. A gdy nieustannie dmiący wiatr zmusił nas do schronienia się u podnóża Andów, również i tam przyszło nam łowić te wspaniałe ryby w cieniu kondorów.
Pamiętacie putramentowskie opowieści o wielkich tajmieniach z rzeki Tarvagataj? Ja pamiętałem jadąc w jej kierunku. Droga do rzeki nie była usłana różami lecz szarotkami. Śródleśne połacie łąk zwarcie porośnięte były tymi subtelnymi roślinkami.
Musiały upłynąć dwa lata wody w Szyszchidzie nim go znowu zobaczyłem, nim tajga znów zdołała zatruć moje serce kolejną dawką siebie. Zatruć bo w Polsce nie pozwala przestać myśleć o sobie. Wszystkie zmysły znów porwał zielony czar.
Wszystko zaczęło się w Gdańsku. Wizja dotarcia na Półwysep Kolski aby zmierzyć się ze srebrzystymi łososiami właśnie się urzeczywistnia. Zamierzamy dotrzeć tam bez zbędnych przystanków czy noclegów autem, zmieniając się jedynie za kółkiem.
Pod koniec stycznia wylądowaliśmy w Manaus, w ponad dwumilionowym, portowym mieście leżącym nad Amazonką a raczej w widłach Rio Negro i Solimoes, rzek tworzących właściwą Amazonkę.